Waarom dat het hier zo stillekes geweest is...
Op de terugvlucht van Chennai naar Hyderabad begon het al...
Krampjes en misselijk worden. Kdacht kzal hier ne keer het toilet bezoeken op diene vlieger maar aangezien dat al ondergekotst was, ben ik wijselijk terug op mijn stoelke gaan zitten.
Eenmaal in Casa Colruyt was het hek volledig van de dam.
Den tsunami in mijne buik was begonnen met nog een beke koorts erbij.
Maandag thuisgebleven maar tegen 's avonds kon ik niet meer uit de voeten.
Naar 't ziekenhuis gereden en dokter gaan bezoeken. Pillekes gekregen en terug naar huis.
Tegen dinsdagavond geen verbetering en ondertussen had ik bijna de kracht niet meer om nog zonder hulp tot aan mijne wc te lopen. Dus wijle terug naar het ziekenhuis. Met enige ondersteuning nog tot aan de dokter geraakt die onmiddellijk besliste voor "ADMISSION". Brrrr....
We mochten terug naar huis tot er een kamer vrij kwam in het ziekenhuis. Dat zag ik niet meer zitten dus zijn we maar direct naar spoed gegaan. Daar hebben ze ne kerel uit zijn bed geduwd en in ne rolstoel gepropt zodat ik kon neerliggen. Als mijn kamer eenmaal vrij was, mocht die kerel terug uit zijne rolstoel want ik had diene nodig om op mijn kamer te geraken.
Op woensdagnamiddag, na 3 baxters en 4 vloeibare pullekes antibiotica wou ik toch terug naar mijn kamerke opt appartement want de hygiëne in zo een Indisch ziekenhuis is toch niet alles.
Kvoelde eigenlijk al na 20 meter stappen dat het geen goed idee was maar ja...
Met ne rolstoel tot aan den auto geraakt en eenmaal thuis terug in mijn bed gekropen.
Donderdagnamiddag nog geen deftige verbetering! Terug of niet terug naar de kliniek?? Repratriëring mogelijk?? Kzag het allemaal niet meer zitten. Het enige wat ik wou is terug naar België komen.
Maar vrijdag is er dan eindelijk een potteke yoghurt binnen gebleven en heb ik mij ne keer kunnen verhuizen naar de zetel.
Gans het weekend heb ik mij nog stillekes gehouden en maandag ben ik terug een paar uurkes naar 't werk geweest.
Leve Chennai en zijn mysterieuze kadootjes...
PS: blijkbaar bestaan er in een Indisch ziekenhuis ook luxe kamers maar dat hadden we te laat gezien. Kweet ook ni of dat dan werkelijk veel beter ging zijn...
4 opmerkingen:
Amaai,dat is inderdaad niet leuk. Ik kwam gisteren thuis na een weekje vakantie en één van de eerste dingen die ik nakeek, was de blog uit india. En zie, ons Lies was ook stilgevallen. Ik dus vandaag met een klein hartje naar Bart om te vragen of er niets gebeurd was. En ja, een voorsmaakje van het verhaal gehad. Tja, en op zo'n momenten besef je pas wat een luxe wij hier hebben. Hopelijk gaat het nu verder goed en tot binnenkort zeker ?
Ah, d'r is weer wat te lezen op je blog! 'k Ben blij dat je "terug" bent!
WELKOM BACK VRIENDINNETJE !!!!!
Dag meiske!
Zoals je ondertussen al weet, heb ik een paar dagen letterlijk met je meegevoeld...dacht ik, maar als ik dat hier zo lees...pfff, 't was de moeite...
En ik die dacht dat een mens 'sterker' werd van naar India te reizen, nee dus he!
Maar probeer er het positieve in te vinden: dit heb je nu ook alweer meegemaakt, en waarschijnlijk heeft het de band met de collega's ook wel versterkt.
Je zal 't niet rap vergeten.
Anderzijds vond ik het leuk om je foto's van Chennai te zien...deed me denken aan verleden jaar, deze periode, 'tomorrow Saturday' (dit klopt nog ook, 't is vrijdag vandaag, sorry mensen, inside joke, maar zo een goeie dat ik het niet kan laten), Pondicherry, Akshaya, ....
'k Hoop dat je intussen weer de oude (jonge!) Lies bent!
Hou je goed he indie-sister, en eet nog wat bokes met Nutella choco!
Een reactie posten